Τη στιγμή που το συναίσθημα της οργής καλά κρατεί, δίχως
ακόμη να ξεσπάει, τότε μία σφαίρα και μόνο μπορεί να αλλάξει τους συσχετισμούς.
Μια κοινωνία απηυδισμένη από τη καταφανή έλλειψη της στοιχειώδους ασφάλειας και
της «γύμνιας» της παραβατικότητας να κυριαρχεί στα δικά της στενά, σιγοβράζει
εντός της νοητής ψυχής της. Βαδίζει σε ένα μονοπάτι περιφραγμένο. Οδηγημένη
εκεί λοιπόν, η κοινωνία, από τον διεφθαρμένο κρατικό μηχανισμό υπέμενε, υπό τη
συνθήκη έωλων υποσχέσεων.
Όμως μια σφαίρα ήταν
το αποκορύφωμα
Πράγματι, εξ ενός ρεαλιστικώς τυχαίου περιστατικού μια
κοινωνία εξεγέρθηκε, σπάζοντας μεμιάς όποιους φραγμούς το πρότερο μονοπάτι
έθετε στο ξέσπασμα της δίκαιης οργής της. Ο θάνατος μιας νεαρής και άπειρης
Ελληνικής ψυχής υπήρξε η ύστατη πράξη του «δράματος» ή ακόμη καλύτερα η αφορμή
εκείνη, μέσω της οποίας θα μπορούσε να αναζωπυρώσει η δάδα του ιδεολογικού
αγώνα. Ο σκοπός του οποίου δεν πρέπει επ'ουδενί να βασιστεί και πολύ
περισσότερο να συνεχίσει με λάβαρο την εικόνα του αδικοχαμένου Μάριου. Κάτι
τέτοιο, θα έθετε τους στόχους οιουδήποτε αγώνα ως προσωρινούς, ενώ τους
ορίζοντες αυτού βραχείς και δίχως δυνατότητα αναβάθμισης και διαιώνισης.
Θα κατέληγε μια ακόμη
πρόσκαιρη εκτόνωση, μέχρις ο θυμός να καταλαγιάσει και οι «αναστατωμένοι»
πολίτες να επιστρέψουν στο περίφημο περίκλειστο «καβούκι» τους.
Αντιθέτως, καθίσταται αναγκαία η ενστάλαξη του «Μάριου» και
της κατεξοχήν υλικής, όσο και ιδεατής θυσίας του ως το έναυσμα για την έγερση
μίας κοινότητας, και γιατί όχι της συνολικότερης κοινωνίας. Το προσάναμμα
εκείνο, που θα όρθωνε το λάβαρο της φυλετικής και πολιτισμικής
διαφορετικότητας· έναντι εκείνων των, συνημμένων στους κόλπους του λαού,
ασθενικών τάσεων. Μία πάλη με βιολογικές αρχές, θυγατρική φυσικά, του
πρεσβυτέρου ολοτελούς Αγώνα για τη διατράνωση και τελική επικράτηση των Ιδεών
του Κινήματος.
Ακολούθως, καλείται ο σχεδιασμός και η επέκταση του
πολιτικού αγώνα, πέραν των αρχικών πρωταίτιών του. Το περαιτέρω κτίσιμο νέων
στόχων, αλλά και τη δημιουργία μιας συνειδησιακής ασπίδας για την αποτροπή
τυχόντων δελεαστικών προτάσεων από τον κρατικό μηχανισμό. Αφού, κι αν ακόμη οι
προτάσεις είναι πάλι έωλες, ο ανάστατος όχλος, έμαθε πρώτα και κύρια, στα
κοινωνικά του σπάργανα ακόμη, να είναι υποτακτικός και υπήκοος.
Συνεπώς, με τη δοθείσα σπίθα φλογισμένη, καλείται το πυρ να
διατηρηθεί ακμαίο, με μόνη προοπτική εκείνη της συνεχούς και δυναμικής εξέλιξης
του. Αγνοείται η όποια πολυτέλεια ελάττωσης ή ακόμη και εξαφάνισης της φλόγας.
Πρέπει η φλόγα της αντίστασης να ισχυροποιηθεί στο έπακρον, ώστε η ίδια να
αποτελέσει τροφή και καταλυτικό εφόδιο στον γενικότερο ολοκληρωτικό πολιτικό
πόλεμο. Με καινούργια υλικά και ξυλεία να συντηρηθεί αυτή, ενώ μαζί της
εκατοντάδες άλλες να ξεσπάσουν. Η αγωνιστική φλόγα δεν δύναται να σβήσει.
Κι αν εύφλεκτη ύλη
δεν επαρκεί πια άλλη, εύφλεκτη ύλη να βρεθεί