Δραστηριότητες Περιφέρειας Πειραιώς – Νοέμβριος 2016

Ομιλία στα νέα συνδικαλιστικά γραφεία: Π.Μουλιανάκης

Το Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2016, διεξήχθη με πλήρη επιτυχία η ομιλία του Συναγωνιστή Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και περιφερειακό σύμβουλο Αττικής, Περικλή Μουλιανάκη  στην κατάμεστη από κόσμο αίθουσα των γραφείων των Συνδικαλιστικών Σωματείων της Χρυσής Αυγής. Ο Συναγωνιστής αντί πολιτικής ομιλίας προτίμησε να θίξει το ευαίσθητο θέμα του συνδικαλισμού στα πλαίσια του Εθνικισμού. Τόνισε πως σε ένα πραγματικά Εθνικό κράτος δεν θα υπήρχε η ανάγκη συνδικαλισμού, όμως σήμερα καλούμαστε να δώσουμε έναν ακόμη Εθνικό αγώνα για να προστατεύσουμε κάθε πτυχή της Εθνικής μας υπόστασης.

Υπογράμμισε πως τα Συνδικαλιστικά Σωματεία της Χρυσής Αυγής διαφέρουν από τα σωματεία του παλαιοκομματισμού που πίσω από το πρόσχημα της υπερασπίσεως των δικαιωμάτων του λαού, έστησαν κλαδικές όπου έπρεπε κάποιος να εγγραφεί για να έχει δικαίωμα στην εργασία, ενώ παράλληλα αποτελούσαν εφαλτήριο πολιτικής καριέρας για τους διάφορους επιτήδειους. Η Χρυσή Αυγή δεν ενδιαφέρεται για σωματεία-σφραγίδες, με μοναδικό στόχο την εικονική παρουσία τους για είσπραξη επιχορηγήσεων.

Τα Σωματεία της Χρυσής Αυγής είναι ζωντανοί οργανισμοί, στελεχωμένα από Έλληνες που έχουν ως μοναδικό μέλημα την ευημερία της Πατρίδας. Ο Συναγωνιστής επεσήμανε πως η Χρυσή Αυγή μέσα από τους Αγώνες της στο δρόμο βοηθούσε πάντα έμπρακτα τους Έλληνες, είτε με διανομές τροφίμων, δίνοντας πίσω στον ελληνικό λαό τα χρήματά του, είτε με οργάνωση αιμοδοσίας για τους Έλληνες, και γενικότερα στηρίζοντας τον Έλληνα πολίτη σε κάθε ανάγκη του, με πρόσφατο παράδειγμα την αποτροπή δημιουργίας “hot-spot” για λαθρομετανάστες, στην καρδιά του Πειραιά. Υπενθύμισε πως η Χρυσή Αυγή έμεινε πιστή στις Αξίες της και δεν έκανε ούτε βήμα πίσω, παρά τις διώξεις, τις φυλακίσεις, και τις δολοφονίες Αδελφών μας. Κάθε άλλος θα τα είχε παρατήσει, όμως ο αγώνας της Χρυσής Αυγής εμπνέεται από Πίστη, δεν είναι αγώνας για υλικά αγαθά, αλλά αγώνας Εθνικοαπελευθερωτικός!

Επεσήμανε πως βασικός στόχος των Συνδικαλιστικών οργάνων της Χρυσής Αυγής είναι οι παρεμβάσεις σε θεσμικό επίπεδο, και με κάθε νόμιμο μέσο, στο Κοινοβούλιο, στις Περιφέρειες, στους Δήμους. Ζήτησε από τους παρευρισκόμενους να διαβάσουν, να μάθουν και να διαδώσουν το πολιτικό πρόγραμμα της Χρυσής Αυγής, το οποίο παρέχει λύσεις στα βασικά προβλήματα της χώρας μας και εναντιώνεται στο άρρωστο καθεστώς της Ευρωπαϊκής Ένωσης που επιβάλλει τους δικούς της κανόνες, έχοντας οδηγήσει την Ελλάδα στην υπονόμευση της ίδιας της παραγωγής της, και την καταστροφή τόσο του πρωτογενούς όσο και του δευτερογενούς τομέα παραγωγής.

Κλείνοντας, επεσήμανε πως είναι λογικό να υπάρχει φόβος σε μια κοινωνία μνημονίων, όμως ο φόβος δεν αποτελεί δικαιολογία για να μην αγωνιστούμε για την σωτηρία της Πατρίδας. Είμαστε υποχρεωμένοι να παραδώσουμε στις επόμενες γενιές μια Ελεύθερη και Δυνατή Πατρίδα, όχι ένα καταχρεωμένο και υποταγμένο προτεκτοράτο. Θέλουμε την πατρίδα μας πίσω!

Η συνάντηση μας έληξε με άπαντες σε στάση προσοχής, στην ανάκρουση του Εθνικού μας Ύμνου.

ΛΑ.Σ.ΣΥ.

Ο Ελληνοτουρκικός Πόλεμος του 1897

Α΄μέρος

Το ομιχλώδες τοπίο είχε αρχίσει προσφάτως να καταλαγιάζει, ενώ η οσμή του αίματος έμοιαζε να χάνεται από τις θνητές μνήμες της ολοένα ακμάζουσας, τόσο αρχιτεκτονικά όσο και πληθυσμιακά Αθήνας. Οι βροντεροί ήχοι που συνήθισαν να κοσμούν με τις νότες τους, τις απόκρημνες πλαγιές και τις απάτητες κορφές, φάνταζαν ξεθωριασμένες, μέσα στην πλάνη της φιλελεύθερης επιδημίας. Ενώ, τα ατίθασα κύματα της σπαρασσόμενης θάλασσας είχαν παύσει να αφρίζουν πέριξ των διάσπαρτων παρηκμασμένων σανίδων ξύλου, που τύχαιναν να επιπλέουν στα ανοιχτά της Μάνης και ολάκαιρο το γαλάζιο πλαίσιο του Αιγαίου. Κι ενώ, οι χαρτούρες που ψηφίζονταν στη γη της Αττικής, άγγιζαν πλέον τη Θεσσαλία· η νήσος των Κρητών παρέμενε έρμαιο της Οθωμανικής κυριαρχίας.

Η προσφάτως απελευθερωμένη Ελλάς είχε ήδη προφτάσει να γευτεί τον τοκογλυφικό αέρα που με περισσή ευλάβεια της είχαν προσφέρει, πολλοί κατ'όνομα Άγγλοι, ή ίσως Γάλλοι. Η μισόγυμνη περιφερόμενη κόρη, στεκόταν πλέον με θαυμαστή σταθερότητα επάνω στους ώμους των κηδεμόνων της. Επιζητώντας να τρέξει, έχοντας όμως πλήρως αγνοήσει την ανάγκη να μάθει να ορθοποδεί. Άλλωστε, οι ομοβροντίες των κολασμένα φλεγόμενων μεταλλικών κυλίνδρων είχαν αντικατασταθεί, από ατονικές και οκνηρές συνήθειες. Οι νευρικές λογομαχίες ανδρών υπερήφανων και ετοιμοπόλεμων, είχαν αντικατασταθεί από ανόητες γκραβούρες που να στοιχειώνουν τις φυλλάδες. Από βαρύγδουπες δηλώσεις κοινοβουλευτικές, κι τσακωμούς θηλυπρεπείς για παίγνια αλλόκοτα και κερδοσκοπικά.

Με Ιδέες, πραγματικά μεγάλες, δίχως όμως τα σχέδια προς υποστήριξη των. Λόγια βλακώδη, με μόνο στοίχημα την ήττα.

Εισερχόμενοι ειδικότερα στην κατάσταση της χώρας, το Κρητικό Ζήτημα είχε αρχίσει να λαμβάνει πρωταρχικό ρόλο στην εξωτερική πολιτική της Ελλάδας, ήδη από το 1880 με συνεχείς επαναστάσεις των Κρητών έναντι του ισλαμικού ζυγού. Παρά το γεγονός, ότι η Συνθήκη του Βερολίνου (1878) δέσμευε την Οθωμανική Αυτοκρατορία να παραδώσει περισσότερες ελευθερίες στους Έλληνες της μεγαλονήσου, εσκεμμένα όχι απλώς καθυστερούσε ως προς την εφαρμογή τους, αλλά και τις υπέσκαπτε. Η Υψηλή Πύλη διατηρούσε τις αναταραχές, οπλίζοντας θρησκευτικά τους διάφορους μουσουλμανικούς θύλακες του νησιού. Φυσικά, οι γηγενείς Έλληνες διατράνωναν πλείστες φορές το ανάστημα τους, αντιμετωπίζοντας τις ορδές άτακτων που υπέθαλπε ο συν τοις άλλοις παρών Οθωμανικός στρατός. Με το ξεσηκωμό των Κρητών το 1895, ο σουλτάνος αποστέλλει ενισχύσεις, ενώ από το Ελληνικό κράτος σπεύδουν εθελοντικές μονάδες, καλύπτοντας το κυβερνητικό κενό. Παράλληλα, οι άμεσα εμπλεκόμενες Μ. Δυνάμεις επίσης αποστέλλουν πλοία στην περιοχή, για τον έλεγχο της όλης κατάστασης. Τον Ιανουάριο του 1897, λαμβάνει χώρα το αποκορύφωμα της έντασης και της βίας με τους εντόπιους Κρήτες να μάχονται λυσσαλέα, για την επιβίωση τους, τη στιγμή που οι μουσουλμάνοι δρουν ανεξέλεγκτα με τις ευλογίες των αυτοκρατορικών δυνάμεων ασφαλείας.

Παραταύτα, το Ελληνικό κράτος έχοντας ήδη υποστεί τις ακραιφνείς συνέπειες του άκρατου καπιταλισμού, είχε πτωχεύσει δια χείρας Χ. Τρικούπη. Κι ενώ, οι οικονομικές συνέπειες έπλητταν σύσσωμο το λαό, το γεωστρατηγικό παιχνίδι λάμβανε ισχυρές προεκτάσεις, μια περίοδο που η Ελλάδα είχε καταστεί αποδυναμωμένη. Ασφαλώς, οι οικονομικές δυσχέρειες δεν είχαν τον πρωταγωνιστικό ρόλο, όσον αφορά τη παραπαίουσα λειτουργία του κράτους. Μία κρατική υπόσταση, ουσιαστικά αλωμένη από το κομματικό συμφέρον και την ανούσια πάλη για τον έλεγχο του υπέρμετρα πελατειακού κράτους. Αντί μίας συντεταγμένης απάντησης στις διπλωματικές προκλήσεις της εποχής, η κυβέρνηση Θ. Δηλιγιάννη, αλλά και οι αντιπολιτευόμενες κομματικές οργανώσεις αδυνατούσαν να επιτελέσουν τις πρέπουσες ενέργειες, προς το συμφέρον της πατρίδας.

Την ίδια εποχή, και ενώ το πολιτικό πεδίο της χώρας μένει ανίκανο των καιρών, συνεπικουρούμενο από την απάθεια του παλατιού· μία νέα πολιτική, μα μη κυβερνητική δύναμη γιγαντώνεται. Ουσιαστικά, ένας σύνδεσμος πολιτικών, εκπαιδευτικών, επιφανών και μη πολιτών. Η «Εθνική Εταιρεία» ιδρύθηκε ώστε να διαδραματίσει το ρόλο εκείνο, που το κράτος φάνηκε ανίκανο να αναλάβει αποτελεσματικά. Έχοντας εξαπλωθεί, τόσο στο στράτευμα, όσο και σε πλούσιες παροικίες ομογενών, η Εταιρεία παρά τις όποιες αποτυχίες της, στάθηκε υπεύθυνη για την εξόπλιση και αποστολή εθελοντικών αντάρτικων σωμάτων στη Κρήτη, αλλά και τη Μακεδονία. Αντιμετωπίζοντας αφενός τα βαρβαρικά κατακάθια που λυμαίνονταν την γη του Ιδομενέα, και αφετέρου προστατεύοντας τους Ελληνικούς πληθυσμούς από τους αιμοδιψείς Βούλγαρους κομιτατζήδες.

Στα πρόθυρα εμφύλιου κλονισμού, με μεγάλες διαδηλώσεις να πραγματοποιούνται ενάντια στην οκνηρή στάση της κυβέρνησης, τη στιγμή που η επανάσταση στη Κρήτη μαίνεται· η κυβέρνηση Θ. Δηλιγιάννη υποχωρεί, αποστέλλοντας τις αρχές Φεβρουαρίου στην Κρήτη μικτό απόσπασμα υπό τον Τιμολέοντα Βάσσο, με σκοπό την αποτροπή εκ νέου ενίσχυσης του νησιού από τους Οθωμανούς, αλλά και την κατάληψη του. Παράλληλα, οι Μ. Δυνάμεις αποβιβάστηκαν στα Χανιά, καθιστώντας τη Κρήτη υπό διεθνή έλεγχο, ακινητοποιώντας τοιουτοτρόπως και την Ελληνική αποβατική δύναμη· η οποία όμως δεν χάνει την ευκαιρία να κατατροπώσει υπέρτερη δύναμη Τούρκων, καθώς σε άμυνα. Στις χλιαρές διακοινώσεις των Δυνάμεων η κυβέρνηση εκφράζει κατηγορηματικά την αντίθεση της, φοβούμενη τη λαϊκή κατακραυγή. Ανήμερα της απόρριψης της διακοίνωσης στις 18 Φεβρουαρίου, το Ελληνικό κράτος κηρύσσει επισήμως γενική επιστράτευση, η οποία όμως είχε ξεκινήσει αθόρυβα δύο ημέρες πριν...

Αντεπίθεση, ( Β' Μέρος )

Κυριάκος Μάτσης (1926-1958)

Ευεργέτημα ή κατάρα, να γεννηθεί κάποιος σε εποχές δύσκολες, για την ταυτότητα του; Σε εποχές δύσκολες και θλιβερές για το Έθνος του οποίου είναι μέλος. Ερωτήματα αιωνίως αναπάντητα, για τους ολίγους κατέχοντες το φως του ιδεολογικού προσανατολισμού προς το Έθνος. Ένας μεγάλος πόλεμος είχε παρέλθει, ενώ το σκότος δεν απομακρυνόταν, αλλά αντιθέτως συνέχιζε να υποσκάπτει πληγές στα γονατισμένα, έμπροσθεν του άστρου του Δαυίδ, έθνη. Ίσως, το πολύκροτο "φως" των νικητήριων προστατών του άστρου να μην ήταν τελικώς και τόσο λαμπερό, όσο οι ελευθερωτές της... Δρέσδης διαφήμιζαν στους λαούς της Ευρώπης.

   Ένα παιχνίδι της Μοίρας ήταν αυτό που τον έφερε στον κόσμο, μόλις μετά το πέρας ενός άλλου μεγάλου πολέμου, υποχρεωμένος να ζήσει τον επόμενο διαφυλετικό σπαραγμό που κάλπαζε από έτος σε έτος. Όμως, δεν ήταν αυτοί οι λόγοι που θα θεωρούσε, ο ίδιος, την γέννηση του ευεργέτημα παρά κατάρα. Ήταν ευεργέτημα, διότι θα γινόταν ο ίδιος κοινωνός του εθνικού αγώνα για την κόψη του Αγγλοσαξωνικού αγκαθιού που χώριζε το κατάκοπο χαμένο τέκνο, από την σκυλεμένη μητέρα του.

   Στις 23 Ιανουαρίου του 1926 στο Παλαιχώρι της Λευκωσίας, ξεπήδησε από τα σπλάχνα της μητέρας του, εισπνέοντας έναν αέρα δουλικό, συντόμως εκπνέοντας μια ανάσα βαθύτατης δυσφορίας. Καθώς μεγάλωνε, η δυσφορία αυξανόταν. Αντίκριζε την γενέτειρα του δουλικό υπηρέτη  και αποικία της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, ενώ την μητροπολιτική πατρίδα του έρμαιο εντολοδόχων πολιτικάντηδων. Πέρασε επιτυχώς από όλα τα εκπαιδευτικά στάδια, έως ότου έλαβε υποτροφία για το Γεωπονικό τμήμα του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης. Κατά την διάρκεια των σπουδών του, έγινε ένθερμος μαχητής ενάντια της Αγγλοκρατίας που επικρατούσε στην Κύπρο και πρωτοστάτησε σε ημερίδες, συλλαλητήρια ή άλλες μορφές διαμαρτυρίας. Παράλληλα, κατανόησε την αριστερή προδοσία του Εμφυλίου και εγκαινίασε την ενεργή πολιτική του δράση, ενισχύοντας την τόσο μέσω του λόγου του, όσο και μέσω της σωματικής του συνεισφοράς τον αγώνα του Εθνικού Στρατού έναντι της κομμουνιστικής αντεθνικής τρέλας. Κατά την αποφοίτηση του επέστρεψε στην Κύπρο, όπου άρχισε να εργάζεται.

   Το μικρόβιο του Εθνικισμού καλά κρατούσε μέσα του, ήδη από την στιγμή που είχε γεννηθεί. Ένα μικρόβιο που συνεχώς αναπτυσσόταν και είχε έρθει πλέον ο ορισμένος από την Ειμαρμένη χρόνος να ξεσπάσει. Να ξεπεράσει εκείνη την προστατευτική γυάλα, που συγκρατούσε τις δοσμένες από την Φύση πύρινες κραυγές του. Κραυγές που αναζητούσαν την ελευθερία! Κραυγές αποτυπωμένες μέσα στην θέρμη της νεανικής του ηλικίας που όμως δεν έβρισκαν την σωματική δύναμη να εκδηλωθούν. Αυτή η αλλοπρόσαλλη ζωντάνια άκμαζε, ενώ τα άνθη της εκτίναξαν ακαριαία τα εναπομείναντα ηθικά και προσαρμοστικά σύνορα. Πλέον, δεν μπορούσε αυτός ο δυναμικός ιδεολόγος να παραμείνει στα άρθρα, τις καταγγελίες, τις διαμαρτυρίες. Δεν μπορούσε άλλο, να νιώθει καθηλωμένος στην άνεση της οικίας του. Επέλεξε να ξεχυθεί στα όρη και την ύπαιθρο, αναζητώντας αδέρφια υπό μορφήν αετών. Επιζητώντας ουσιαστικό έργο υπό μορφήν πυρίτιδας!

   Εντάχθηκε στην ΕΟΚΑ, την οργάνωση για την οποία τόσα είχε ακούσει. Η Οργάνωση του Γρίβα Διγενή, του ανθρώπου εκείνου που είχε θέσει σκοπό της ζωής του την ελευθερία των Κυπρίων και την ένωση τους με τους υπόλοιπους Έλληνες. Εργάστηκε σκληρά να μεταδώσει τις ιδέες του σε άλλους Κύπριους νέους, θέλοντας να μυήσει όσο περισσότερους συντοπίτες του στο παμμέγιστο όραμα του. Διατέλεσε τομεάρχης της Οργάνωσης στην Αμμόχωστο, αλλά και σε πλείστες άλλες ζωτικής σημασίας θέσεις ανά την Ελληνική νήσο, αξιοποιώντας τα προσόντα του σε βάρος του Βρετανικού «αντιφασιστικού» ιμπεριαλισμού. Σαν άλλος Μιλτιάδης, όπως το όνομα που επέλεξε για ψευδώνυμο, απεφάσισε να συγκρουστεί σχεδόν άοπλος, κατά ενός εχθρού όχι μόνο πάνοπλου αλλά και πανίσχυρου.

   Τον Ιανουάριο του 1956 συνελήφθη από τους Άγγλους και οδηγήθηκε στις φυλακές. Ο «Μιλτιάδης» υπέστη οικτρά βασανιστήρια, πιεζόμενος μέχρι και με υπέρογκη χρηματική προσφορά να προδώσει την τοποθεσία του αρχηγού του Διγενή, τον τρόμο των κατακτητών. Αυτός, αρνούμενος να ρίξει την ασπίδα του υπό το βάρος των βάναυσων μαρτυρίων, έμεινε πιστός στις κάθε άλλο παρά μάταιες ιδέες του. Μάλιστα, αναζητώντας όπως όταν έφηβος την ελευθερία, δεν άργησε να την επιβάλλει στους δεσμώτες του. Πώς να υποκύψει, στην υλική απολαβή που του προσέφεραν, όταν βαθιά μέσα του σιγόκαιγε μια ιδεαλιστική φλόγα αθάνατη.

«Ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί αρετής.»

   Με περίτεχνο τέχνασμα, καταφέρει να αποδράσει από το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Κοκκινοτριμιθιάς όπου κρατείτο και με το πέρας δύο μηνών επιστρέφει στον εθνικό αγώνα της ΕΟΚΑ. Η συνεισφορά του ήταν καίρια, καθότι οι Βρετανοί ενέτειναν την πολεμική εναντίον του δίκαιου αγώνα των Κυπρίων. Στις 19 Νοεμβρίου του 1958, μία ζοφερή εξέλιξη ανέμενε τον Κ. Μάτση και δύο συναγωνιστές του. Προδοσία! Το χείριστό εκ των αμαρτημάτων απέναντι στην Ιδέα. Το κρησφύγετο τους προδόθηκε από κάποιον επίγονο του Εφιάλτη, που τόσο απερίσπαστα και θρασύδειλα προσπάθησε να ξεπεράσει το έργο του στοιχειού της Ανωπαίας Ατραπού.

   Δεν χρειαζόταν να χυθεί παραπάνω αίμα. Ο Μάτσης γνώριζε πως το δικό του αίμα επιζητούν οι αποικιοκράτες. Διέταξε τους συμπολεμιστές του να παραδοθούν, όπως και έκαναν. Στις διαταγές των Άγγλων για παράδοση, ήταν κατηγορηματικός. «Αν βγω θα βγω πυροβολώντας!»Ήταν αυτά τα λόγια του, που βγήκαν μέσα από την ίδια του την ψυχή, θέλοντας ακόμη κι στην κατάσταση που βρισκόταν να προειδοποιήσει τους εχθρούς του. Δεν ήθελε να νομίσουν πως επιθυμεί να παραδοθεί! Ήθελε να του επισπεύσουν τον δρόμο που άλλοι φίλοι χάραξαν και επιθυμούσε να ακολουθήσει και ο ίδιος. Τιμώντας τα ιδανικά του με αντάλλαγμα, την δική του ανθρωποθυσία…

   Ένα σμήνος αετών ξεκίνησαν πριν μερικά χρόνια, καθώς η εσωτερική σπίθα τους εξώθησε προς την ένοπλη πάλη. Επιθυμούσαν να οδηγήσουν τον λαό τους στην πολυπόθητη και ονειρική ένωση. Σταυραετοί, περήφανοι υπερασπιστές του κλέους της αρχαίας Σαλαμίνας.Της πόλης που ίδρυσε ο Τεύκρος επάνω στο θαλάσσιο άρμα, που ονομάζεται Κύπρος, αιώνες πριν. Μια νεανική αλαζονεία είχε μετουσιωθεί σε ώριμη ενστάλαξη χρόνων. Είχε ολοκληρωθεί η μεταμόρφωση της εφηβικής ορμής σε μια  ομαδική νεκρική σπονδή!

 Ποιος θα μπορούσε να τους προϊδεάσει για την σημερινή παρακμή;

  Οι Άγγλοι αντιμέτωποι με έναν αποφασισμένο νεκρό δεν τόλμησαν να αντιμετωπίσουν το μένος του. Αποφασίζουν να δειλιάσουν, δοκιμάζοντας την ρίψη βομβίδων. Πριν προλάβει να στοχεύσει τους πολυάριθμους πολέμιους του, το σώμα του ανατινάσσεται, σκορπώντας τον θάνατο στον μικρό χώρο που διάλεξε για να πεθάνει. Ενώ το σώμα του ξεψύχησε, οι ιδέες του ξεχύθηκαν στις καρδιές των Κυπρίων αδερφών του. Τουλάχιστον, αυτό θα ήθελε ο ίδιος…

   Ο Αετός του Πενταδάχτυλου ξεκινά το ταξίδι, ώστε να συναντήσει γνώριμες φωνές. Φωνές που για τους ίδιους λόγους αποφάσισαν να πεθάνουν. Φωνές αντάξιες του. Διατρανώνει το ανάστημα του, αψηφώντας κάθε εμπόδιο που θα μπορούσε ανεπιτυχώς να φράξει την ελευθέρια διαδρομή του προς τα ουράνια. Με τον ίδιο τρόπο που κάποτε εμψύχωνε τους συμμαθητές του, τώρα βαδίζει στην ύστατη οικία. Οι Αετοί που σημάδευσαν την Κύπρο με την ανδρεία τους θα συναχθούν ξανά, ενώ θα μείνουν ξάγρυπνοι μέχρις το λάβαρο των Ελλήνων να κυματίσει ξανά σε ολόκληρη την Κύπρο. Θα ψιθυρίσει ο Αετός του Πενταδάχτυλου, αναμένοντας τους αδερφούς τους να ψιθυρίσουν παρομοίως…

«Θα έρθει κάποτε η ώρα της δράσεως. Τίποτε δεν κερδίζεται χωρίς θυσίες και η ελευθερία χωρίς αίμα.»

ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

Η Αρπαγή της Ευρώπης

«επεί δε επέβη τη νήσω (Κρήτη) ο μεν ταύρος ουκέτι εφαίνετο, επιλαβόμενος δε της χειρός oΖεύς απήγε την Ευρώπην εις το Δικταίον άντρον ερυθριώσαν και κάτω ορώσαν…»

Λουκιανός Σαμωσατέας, Ενάλιοι Διάλογοι, 15, 4

Η Ευρώπη ήταν κόρη του Φοίνικα και της Τηλέφασσας. Με βάσει τον Αισχύλο και τον Ηρόδοτο η Ευρώπη ήταν πάρα πολύ όμορφη. Μια ημέρα μάζευε λουλούδια μαζί με τις φίλες της σε έναν αγρό στην ακρογιαλιά της Φοινίκης. Εκει την είδε για πρώτη φορά ο Δίας όπου και θαμπώθηκε από την ομορφιά της. Για να καταφέρει να την πλησιάσει μεταμορφώθηκε σε έναν κάτασπρο ταύρο. Βλέποντας τον η Ευρώπη, τον πλησίασε για να τον χαιδέψει. Αφού βεβαιώθηκε οτι δεν είναι άγριος, κάθισε πάνω στην ράχη του. Ο Δίας, περιμένοντας αυτήν ακριβώς την αντίδραση, έτρεξε γρήγορα και έπεσε στην θάλασσα ώστε να μην προλάβει η Ευρώπη να κατέβει.

Από τη Φοινίκη ο ταύρος-Δίας κολύμπησε ως τηνΚρήτη, όπου βγήκε στη Γόρτυνα. Εκεί, αφού φανέρωσε στην Ευρώπη ποιος ήταν, την έκανε μητέρα τριών αγοριών: του βασιλιά Μίνωα, τουΡαδάμανθυ όπου έγινε δικαστής του Κάτω Κόσμου και του Σαρπηδόνα, βασιλιά της Λυκίας. Στο σημείο αυτό οι κάτοικοι της Γόρτυνας λάτρευαν έναν ιερό πλάτανο, όπου και θυσίαζαν.

Ο Δίας χάρισε στην Ευρώπη τρία δώρα: τον Τάλω(έναν άγρυπνο μεταλλικό γίγαντα-φύλακα που αργότερα προστάτευε την Κρήτη από κάθε επιδρομή), ένα κυνηγόσκυλο που δεν έχανε ποτέ το θήραμά του και ένα όπλο που δεν αστοχούσε ποτέ.

Μετά από αυτά, ο Δίας αποκατέστησε την Ευρώπη παντρεύοντάς τη με τον βασιλιά της ΚρήτηςΑστερίωνα, γιο του Τεκτάμου. Ο Αστερίων δεν απέκτησε παιδιά με την Ευρώπη, αλλά υιοθέτησε τα τέκνα του Δία. Μετά τον θάνατό της, η Ευρώπη τιμήθηκε ως θεά με το όνομα «Ελλώτις» και ο ταύρος απαθανατίστηκε ως ομώνυμος αστερισμός. Υπήρχε και γιορτή, τα «Ελλώτια», κατά την οποία περιέφεραν τα οστά της στολισμένα με μύρτους.

ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

ΑΔΕΙΑ ΤΑΞΙ, Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΠΕΝΘΕΙ...

   

  Ο ΟΟΣΑ εισηγείται περαιτέρω απελευθέρωση στις ήδη απελευθερωμένες οδικές μεταφορές με σχετική κατάργηση προβλέψεων που διαχωρίζει τους παλαιούς από τους νέους επαγγελματίες. Τη στιγμή που ο υπουργός μεταφορών στην εκπομπή του "Real fm" ομιλεί για νίκη στο τομέα των μεταφορών με εξορθολογισμό των διαδικασιών αδειοδοτήσεων μεταφορικού έργου. Ο ... αριστερός υπουργός Χ.Σπίρτζης, παίρνοντας τη σκυτάλη που του παρεδόθη, από τον αλήστου μνήμης προκάτοχο του Γ. Ραγκούση.

   Στον αντίποδα η ΠΟΕΙΑΤΑ καθεύδει μακαρίως αρκούμενη σε ανοιχτή επιστολή του Θ. Λυμπερόπουλου στους βουλευτές όλων των κομμάτων και μεμφόμενη τον... άκρατο νεοφιλελευθερισμό. Ο πρόεδρος φαίνεται να αγνοεί την εδραίωση των πολυεθνικών, μέσω των διατλαντικών συμφωνιών TTIP, CETA και TISA που στόχο έχουν όχι μόνο τον έλεγχο όλων των προϊόντων και υπηρεσιών, φυσικών και μη· αλλά επίσης, τον πλήρη έλεγχο υλικού και άυλου πλούτου.

   Το ταξί είναι μια μικρή παράμετρος για το νεοφιλελευθερισμό για όλα τα κόμματα, και τα συνδικάτα του κλάδου ενώ γνώριζαν από τις αρχές του 2000 τι επρόκειτο να επακολουθήσει, καθησύχαζαν άπαντες τους... συναδέλφους. Όλα τα κόμματα και τα συνδικάτα, πλην του εθνικιστικού κινήματος της Χρυσής Αυγής οντάς διαπρύσιος εχθρός του καπιταλισμού και της μετεξέλιξης του, του βδελύγματος του (νεο-)φιλελευθερισμού.

Έλληνα ταξιτζή πύκνωσε τις τάξεις της Χρυσής Αυγής και του ΛΑ.Σ.Ι.ΤΑ..
Εσύ αφουγκράζεσαι το χειμαζόμενο Ελληνικό λαό καλύτερα απ όλους.

Ζήτω η Χρυσή Αυγή!
Ζήτω η Νίκη!

Νικόλαος Καραμήτσος
Υπεύθυνος ΛΑ.Σ.Ι.ΤΑ.Θ.

Πορευόμενοι προς τον Άδη

Η νύχτα πέφτει, καθώς αραιώνει το φως του Ήλιου. Οι δρόμοι αρχίζουν να ερημώνουν σταδιακά, ενώ οι βοές μετατρέπονται σε ψίθυρους. Είναι η κατάλληλη ώρα, για να υψώσει κανείς την δίκαιη φωνή του, την στιγμή που άπαντες μόλις κουράστηκαν από τον συνεχιζόμενο και άσκοπο αντίλαλο τους. Η πιο όμορφη ώρα για αυτούς που σιχαίνονται τους βροντόφωνους της ημέρας. Αληθινά, μια ανάσα ζωής. Η νύχτα φαίνεται συνηθισμένη, ενώ μονάχα άτακτοι αγέρηδες προμηνύουν το επερχόμενο δεινό. Μήπως, κάποιος αιολικός ασκός ανοίχτηκε φθονερά ξανά; Σκέψεις… Ίσως, η Φύση θέλησε να εκπνεύσει με ένα βαθυστόχαστο παράπονο, για την παρακμή των τέκνων της. Τι άλλο μπορεί να ήταν.  Ξαφνικά, όλα αλλάζουν. Η χλωρίδα χάνει την ζωντάνια της, ενώ τα φύλλα των δένδρων κοιτούν λυπημένα προς την μητέρα τους, βαθιά θαμμένη υπό του αστικού άνοστου σκυροδέματος, που περικλείει σύσσωμη την πόλη του Θησέα. Οι αγέρηδες κοπάζουν, καθώς εκκωφαντικοί ήχοι διαπερνούν το αιθέριο σώμα τους. Σταματούν σαστισμένοι, ψάχνοντας έναν λόγο, μια αιτία.

   Ξωπίσω, διαφαίνεται ένας λιτοντυμένος νέος, που φέρει σκήπτρο δεμένο από χρυσά φίδια και πέδιλα φτερωτά. Οι Εποχές έχουν αλλάξει. Οι αγέρηδες το γνωρίζουν, το βίωσαν. Σαστίζουν, αυτοί οι ταξιδευτές του κόσμου προσπαθώντας να θυμηθούν το όνομα του τόσο γνώριμου αγοριού. Τρισμέγιστος, ο τίτλος του, υποστηρίζει ο Ζέφυρος άνεμος. Ερμής το όνομα του, αναφωνεί ο γηραιός Βορέας! Τα πάντα παγώνουν και το αγόρι εν ονόματι Ερμής, κοιτά αποσβολωμένο μολυβδαίνια σφαιρίδια να εκτοξεύονται από θρασύδειλα  πολεμικά εργαλεία. Απορεί με το θέαμα, νομίζοντας πως είναι κακόβουλα δαιμόνια, αλλά ενθυμείται και ο ίδιος, αντιλαμβανόμενος  το πέρας των Εποχών. Η απορία του γίνεται εντονότερη, καθότι επερωτά τις τρεις αρχόντισσες της Ειμαρμένης για τον λόγο της απρογραμμάτιστης παρουσίας του εκεί. Ήταν κι αυτός, ο ψυχοπομπός του παλαιού κάλλους, απλός μέτοχος του άδικου ενδύματος, που εξύφαιναν οι δίκαιες Μοίρες. Μία εξ αυτών, η Άτροπος είχε μόλις κόψει ακαριαία δύο ζωτικά νήματα.

Δακρύζει ο Ερμής, ωρυόμενος, υπό το βλέμμα των ανέμων. «Ένας λόγος! Μια αιτία! Γιατί…»

   Ο χρόνος δεν πέρασε. Το σκοτάδι περιβάλλει το ψυχραμένο τοπίο. Δύο αγέρωχες φιγούρες στο βάθος, από την μια στιγμή στην άλλη καταρρέουν και μια τρίτη, αφού βαδίσει για λίγο πέφτει κι αυτή. Τα νήματα όμως ήταν δύο. Ίσως κάποιο θαύμα να απέτρεψε την κοπή του τρίτου νήματος. Ίσως, οι οδυρμοί του ανθρωπόσχημου Ερμή. Ίσως πάλι, οι Μοίρες σκοπίμως να μην την έκοψαν, συνωμοτώντας ένα ακόμη πιο περίεργο πλέξιμο.

   Δύο σώματα αγγίζουν το παγερό οδόστρωμα, με τις σκιές τους να γίνονται ένα με αυτό. Παράλληλα, δύο αέρινες μορφές σαν αφρισμένα κύματα ξεπηδούν με την ορμή της νεανικής τους θέρμης, μα με πρόσωπα γαλήνια και σκέψεις μελαγχολικές για τον κόσμο που αποχωρίζονται. Με ένα πονεμένο χαμόγελο, για τα λάθη των ανθρώπων του, που επεδίωξε να αντιστρέψει τόσο σκληρά. Για μία αδελφή, που τώρα θα τον αναζητά απεγνωσμένα και έναν πατέρα, στον οποίο το ξίφος πλέον παρέδωσε, τραγικώς, ενάντια τον νόμο του Χρόνου και της Φύσης. Ο Ερμής προστρέχει ενθαρρυμένος από την από καιρό ξεχασμένη ηρωική θυσία. Είναι έτοιμος να τους διδάξει το Παρόν και να τους ξεναγήσει στο Μετά. Τον νέο κόσμο, του οποίου έγιναν μέλη.

    Κοιτάζουν τα άψυχα σώματα τους να απομακρύνονται, καθώς βαδίζουν ακολουθώντας τον αγγελιαφόρο της απόκρυφης γνώσης. Αντικρίζουν γνώριμα πρόσωπα να δακρύζουν και να κραυγάζουν με θλίψη προς τους ουρανούς, μη μπορώντας να πιστέψουν την πραγματικότητα που είχε δημιουργηθεί. Κοιτάζει ό ένας τον άλλον και σχεδόν ταυτόχρονα προσπαθούν να γυρίσουν πίσω. Θέλουν να εισχωρήσουν και πάλι μέσα στα αιμόφυρτα σπλάχνα τους! Όμως, ο Ερμής τους αποτρέπει. Έχουν αφήσει για πάντα αυτή την πρότερη οικία, τους υπενθυμίζει συγκρατώντας τους, ο ίδιος φανερά λυπημένος. Συνεχίζουν το ατελείωτο βάδην, και ένα περίεργο φαινόμενο εκτυλίσσεται. Μια χαραγή στο πλάι του σκοτεινού διαδρόμου, δείχνει όλους εκείνους τους αδερφούς τους. Αυτούς που αδίκως κάποιο πρωί έχασαν από δίπλα τους, μαζί με τον Αρχηγό τους και περιορίστηκαν εντός τεσσάρων χάρτινων τειχών. Δεν γνωρίζουν τι έχει συμβεί, μα ούτε μπορούν να φανταστούν. Το τέλος του κατάμαυρου διαδρόμου φθάνει στο τέλος του από βήμα σε βήμα. Τους περιμένουν οι ήρωες του ένδοξου παρελθόντος τόσο του Έθνους και της Φυλής όσο και της Ιδέας. Υποκλίνονται αμοιβαία, ενώ φωτεινές οντότητες τους στεφανώνουν με νικητήριες δάφνες. Αντιλαμβάνονται και οι ίδιοι τον θεόσταλτο οιωνό της τελικής Νίκης, που κατέφθασε με στόχο την ανακούφιση τους, που ήλθε ευθύς αμέσως. Δεν έχουν άλλο λόγο να αναμένουν, μιας και τα σώματα τους μετά οδυρμών επέστρεψαν στην Γαία, έφθασε η σειρά τους να βαδίσουν στην ύστατη οικία τους.  Βαδίζουν πέρα από τις Πύλες του Άδη.

   Ο Χρόνος κύλησε, μέσα στην χαώδη και ανυπολόγιστη απεραντοσύνη του. Έρευσε σαν το φρέσκο αίμα των νεολαίων ηρώων, που θυσιάστηκαν για την άφθαρτη φύση και επίτευξη των Ιδεών τους. Οι άνεμοι συναντώνται και πάλι στο ίδιο σημείο, σαν ένα διαβολικό παιχνίδι  του νου. Πάλι εδώ, όπου μια αιμάτινη κηλίδα στιγμάτισε το κράσπεδο, και στην συνέχεια μετατράπηκε σε νεκρικό βωμό. Εδώ, σαν τίποτε να μην έχει αλλάξει, παρά μόνο η απουσία των αιματοβαμμένων σωμάτων , των πλέον ασώματων αδερφών. Το αίμα δεν είναι φρέσκο, αλλά ξεράθηκε. Είναι εμφανές, όμως. Οι άνεμοι το αντικρίζουν συλλογιζόμενοι.

«Αιθέρας κοσμοφόρος, παντόγυρα στον όμορφο αέρα της ανδρείας»

Ίδιοι, εσείς αδέλφια με του Μεσολογγίου τους ακούραστους ελεύθερους…

   Η νύχτα πέφτει. Απόψε όμως, ενώ όλοι οι δρόμοι ερημώνουν, σε εκείνο το μέρος που το αίμα μένει ξεραμένο, κάτι συμβαίνει. Αντί το πλήθος να ελαττώνεται, τουναντίον αυξάνεται. Όλο και περισσότερες ψυχές συναθροίζονται. Ένα πλήθος βουβό. Είναι αγέλαστο και θλιμμένο. Ξαφνικά, μια φάλαγγα νεαρών μαυροφορεμένων, κρατώντας τα πορφυρά λάβαρα της Ιδέας, περικλείει τον βωμό. Είχε έρθει η ώρα, οι αδελφοί των μαρτύρων, να θρηνήσουν και συνάμα να τιμήσουν. Πένθιμες και ένδοξες μελωδίες κοσμούν τον νυκτερινό ουρανό με τους διακαείς πόθους και όνειρα του αδιάσπαστου νεανικού κλοιού. Σύντομα, η βγαλμένη μέσα από την μέθεξη της αρχέγονης παράδοσης μουσική εξαφανίζεται ακαριαία, μαζί με τις αιώνιες νότες της. Οι παρόντες αγέρες νιώθουν αλλεπάλληλα πειθαρχημένα χτυπήματα ήχου να πάλλουν τα ανάλαφρα σωματικά πέπλα τους. Δονούν τα πάντα τριγύρω, κάνοντας την απόκοσμη ηχώ τους να αντηχεί στις δαιδαλώδεις  στοές του Άδη. Ήταν το κάλεσμα, μέσα από το οποίο οι τιμώμενοι αφυπνίστηκαν και προσέτρεξαν, πλέον με την άδεια του κλειδοκράτορος Πλούτωνα, στην μνημόσυνη τελετή, στην οποία κλήθηκαν να απαντήσουν στο προσκλητήριο νεκρών.

   Κάπου ανάμεσα από τον κλοιό ξεπροβάλει ένας νέος, που με την πυρωμένη δάδα του αγγίζει το, υπό μορφή στέμματος επί του βωμού, πύραυνο. Τα αθάνατα ονόματα τους κλήθηκαν βροντερά, με τις χιλιάδες ψυχές να απαντούν καταφατικά ως προς την παρουσία τους. Παρών, είναι και θα είναι. Αθάνατοι, μέχρις ο φωτοφόρος Ήλιος να σβήσει! Ο λόγος δίνεται στους νεκρούς, την στιγμή που άπαντες παραμένουν ακίνητοι και αμίλητοι, αγανακτώντας να ακούσουν κάποια μεταφυσική κραυγή. Η έκδηλη θλίψη έχει μετατραπεί σε πειθαρχημένη, μα ανελέητη οργή και μίσος, αλλά και σε υπόσχεση εκδίκησης.

   Ο εύσχημος κλοιός, ανασυντάσσεται γοργά, αποτελώντας την κεφαλή της νεκρικής πομπής που θα ακολουθήσει. Με τάξη και με ρυθμό ξεκινάει αυτό το ενθύμιο του περίπατου, των πεσόντων μαρτύρων μας. Οι αγέρες ακολουθούν το βάδισμα μας, προσδίδοντας μια ευάερη αύρα να κυματίζει έμπροσθεν μας, συμπαρασύροντας τόσο τις φλόγες που κρυφοκοιτάζουν από τις δάδες, όσο και τα λάβαρα που γεμίζουν τις παγωμένες από την οργή γροθιές μας. Τα μάτια κοιτούν εμπρός, καθώς βαδίζουμε το σκοτεινό μονοπάτι, που σαν χθες πρωτοπατήθηκε, από εκείνους τους ιδεομάρτυρες. Το αστικό όνειδος εξαφανίζεται για λίγο, και την θέση του καταλαμβάνουν μυθιστορικές παραστάσεις, προπομποί του νεκρικού βασιλείου που πλησιάζει στον δρόμο μας. Διακρίνουμε την ψυχορραγούσα μορφή του Ορφέα να παίζει τους θλιβερούς τόνους της λύρας του, παραπονεμένος για την τύχη της Ευρυδίκης. Ένα νεαρό ανθοφόρο κορίτσι αρπάζεται από τον αδερφό του Δία, καταδικασμένο να στολίζει την δυσμορφία των Ταρτάρων. Πριν καν το καταλάβουμε, έχουμε απέναντι μας την καλολαξευμένη Πύλη του Άδη. Το βάδην παύει στιγμιαία, ενώ ο Κέρβερος, ο τρικέφαλος φύλακας της αβύσσου, ηρεμεί και γονατίζει μπροστά στο αγνό άγημα των επόμενων ηρώων, παραδεχόμενος την ιδεολογική πυγμή που το διέπει. Έπειτα, ο τερατόμορφος υπηρέτης, προσέχει καλύτερα. Επιθυμεί να ενθυμείται μερικές από τις πολλά υποσχόμενες φυσιογνωμίες, που στο μέλλον θα περάσουν το κατώφλι του ιδιοκτήτη του. Θα ήθελε να τους φερθεί αντάξια.

   Δύο δάδες ξεκλειδώνουν την Πύλη των νεκρών, καλώντας στην τήρηση της νεκρικής φύσης αυτών. Οι δύο μάρτυρες, αφού περπατούν ανάμεσα στα φθαρτά σώματα των συναγωνιστών τους που συνόδεψαν μέχρι εδώ, δεν αντιτάσσονται στην μορφή τους. Αφού οι ξεχωριστοί μας ύμνοι τελειώσουν, μας αποχαιρετούν εισερχόμενοι στην γη της φλογοβόλου Στυγός. Ακόμη μας κοιτούν με παράπονο, μέχρι να ορκιστούμε, πως ποτέ δεν θα ξεχάσουμε και πως πάντα θα τους τιμούμε, περιφέροντας την φλόγα τους, σε αυτό το ψυχοφθόρο μονοπάτι.

   Το νεανικό μέτωπο, αλλάζει κατεύθυνση, γυρνώντας πίσω εκεί που όλα συνέβησαν. Η επιστροφή από το υπερβατικό ταξίδι που γευτήκαμε. Αυτό είναι το όνειρο, αλλά και ο σκοπός της ζωής μας. Είναι όλη η κοσμοθεωρία μας συμπτυγμένη σε ολίγες λέξεις. Είναι μια πομπή προς τον ηρωισμό και την Νίκη των Ιδεών μας. Είναι μια πορεία προς την Αρετή. Εμείς με τους μάρτυρες και τα λάβαρα μας, είμαστε οι Πορευόμενοι προς τον Άδη.

Μερικά νούμερα θα παραμείνουν για πάντα χαραγμένα μέσα μας... 1-11-2013

Αντεπίθεση

Ορισμός νέου υπευθύνου για το Λαϊκό Σύνδεσμο Ιδιοκτητών Ταξί Θεσσαλονίκης

Σε αντίθεση με τους εγκάθετους κατ'επάγγελμα συνδικαλιστές, τα μέλη και στελέχη του ΛΑ.Σ.Ι.ΤΑ., όπως και το σύνολο του κλάδου μας πλήττονται από οικονομικές δυσκολίες. Καθημερινά, όλο και περισσότεροι αυτοκινητιστές αποχωρούν από τον εργασιακό μας κλάδο, υπό το βάρος των ανωτέρω δυσχερών συνθηκών και των δυσβάστακτων μέτρων.

Ακολούθως, ο εξερχόμενος από το επάγγελμα του αυτοκινητιστή Γκιούρας Γεώργιος, υπεύθυνος του Λαϊκού Συνδέσμου Ιδιοκτητών Ταξί Θεσσαλονίκης (ΛΑ.Σ.Ι.ΤΑ.Θ.) αποχωρεί από το συνδικαλιστικό μας εγχείρημα. Εντούτοις, παραμένει ένας αξιότιμος συναγωνιστής και συνεργάτης του ΛΑ.Σ.Ι.ΤΑ.

Τη θέση του υπευθύνου του ΛΑ.Σ.Ι.ΤΑ.Θ. αναλαμβάνει ο συναγωνιστής Καραμήτσος Νικόλαος.

Οι αγώνες των Εθνικιστών συνεχίζονται με αμείωτη ένταση!

ΛΑ.Σ.Ι.ΤΑ.

Γιώργος Φουντούλης - Μανώλης Καπελώνης: Για πάντα Νέοι, για πάντα Αγωνιστές, για πάντα ΑΘΑΝΑΤΟΙ!

Για ακόμη μια φορά, βρεθήκαμε, ως οφείλαμε, στο καθαγιασμένο από το αίμα των Γενναίων Αδερφών μας πεδίο, όπου ποτίστηκε το δέντρο της Ιδέας και της Φυλής μας.

Χιλιάδες Έλληνες Εθνικιστές από κάθε άκρη της πατρίδας μας, αλλά και συναγωνιστές από όλη την Ευρώπη, συγκεντρώθηκαν ξανά στον τόπο της θυσίας, για να αποτίσουν τον ελάχιστο φόρο Τιμής στα δυο νέα Ελληνόπουλα, που έπεσαν υπέρ Πίστεως και Πατρίδος, μα τώρα πια από το Πάνθεον των Ηρώων, δίπλα στους Μεγάλους Νεκρούς, συνεχίζουν να μας δείχνουν τον δρόμο της Αρετής και της Ανδρείας.

ΑΘΑΝΑΤΟΙ!

Antepithesi.gr

Διαβάστε επίσης: Οι συγκλονιστικές ομιλίες των Λ. Φουντούλη, Αλ. Γέροντα καιΝ. Γ. Μιχαλολιάκου από την τελετή Μνήμης - 3 ΒΙΝΤΕΟ

Ιερά οργή: Ανάθεμα στους δολοφόνους του Γιώργου και τουΜάνου και στους προδότες της Πατρίδας μας - ΒΙΝΤΕΟ

Γιώργος Φουντούλης - Μανώλης Καπελώνης: ΠΑΡΟΝΤΕΣ!Φωτορεπορτάζ από την μαζική τελετή Τιμής και Μνήμης στους ΑθάνατουςΣυναγωνιστές

Χιλιάδες Εθνικιστές τίμησαν την Μνήμη του Γιώργου Φουντούληκαι του Μανώλη Καπελώνη στον τόπο Θυσίας τους - Πρώτες εικόνες