Η επίθεση που εξαπέλυσε μια μοίρα καταδρομέων στον Πενταδάκτυλο είχε και αυτή όλα τα γνωρίσματα της γενναιότητας και της αυτοθυσίας.
Τα τουρκικά αεροσκάφη πολυβολούσαν κάθε κίνηση των ελληνικών στρατιωτικών τμημάτων, τα πυροβόλα των τουρκικών αντιτορπιλλικών έβαλλαν από την θάλασσα, ενώ περιμετρικά το δάσος είχε πυρποληθεί και φλέγονταν! Υπό αυτές τις συνθήκες οι Έλληνες επιτίθονταν και κατελάμβαναν τις θέσεις του εχθρού.
Οι πιο σκληρές συγκρούσεις έγιναν στο ύψωμα 《 Κοτζάκαγια 》που βρίσκεται, σε μικρή απόσταση, απέναντι από το φρούριο του Αγίου Ιλαρίωνα.
Αν καταλαμβάνονταν το ύψωμα αυτό, και το φρούριο θα ήταν άχρηστο για τους Τούρκους, αλλά και θα περιορίζονταν οι δυνατότητες τους να προωθήσουν τα στρατεύματά τους πέρα από τον Πενταδάκτυλο.
Εκεί σκοτώθηκε ο αείμνηστος Μακεδόνας ταγματάρχης Γεώργιος Κατσάνης, καταγόμενος από το Σιδηρόκαστρο Σερρών, Διοικητής της 33ης Μοίρας Καταδρομών, αφού πολέμησε με θαυμαστή ορμή, οδηγώντας εμπρός τους Κύπριους στρατιώτες του. Προτού ανηφορίσει για το τελικό άλμα, είχε προβάλει μέσα από τους βράχους αναμετρώντας την απόσταση όπου σε λίγο θα πέταγε με τους γενναίους του. Ήταν καταιδρωμένος και το πρόσωπό του ήταν μαύρο από την επαφή του στους καψαλισμένους θάμνους. Τον τύλιγαν που και που οι καπνοί που έρχονταν από πιο κάτω. Κρατούσε αυτόματο και είχε στην ζώνη του χειροβομβίδες. Έδινε φωναχτά οδηγίες στους στρατιώτες του. Κάποιοι από αυτούς θυμούνται ότι τα τελευταία του λόγια ήταν:《 Θα τους τσακίσουμε παιδιά, να είσαστε σίγουροι. Σε πέντε λεπτά θα είμαστε απάνω》....Ύστερα σκοτώθηκε, παγιδευμένος δόλια από τους Τούρκους.
Μέσα στην κόλαση των σκληρών μαχών του Πενταδακτύλου, ο ταγματάρχης Γεώργιος Κατσάνης είχε σκοτωθεί υπό τις ακόλουθες συνθήκες. Ετοιμαζόταν ο Κατσάνης για μια νέα επίθεση επικεφαλής των Κυπρίων καταδρομέων του, όταν άκουσε να τον φωνάζουν:《 Κύριε Κατσάνη, μη κτυπάτε, εμείς είμαστε》! Αυτοί, λοιπόν, που φώναζαν από μπροστά δεν ήταν Τούρκοι αλλά Έλληνες? Ώστε η περιοχή δεν βρισκόταν στα χέρια του εχθρού? Αλλά, επιτέλους, ποιοί καταδρομείς ήταν αυτοί που βρίσκονταν σε μια τόσο προωθημένη θέση και πως είχαν φθάσει μέχρι εκεί, χωρίς μάλιστα να το γνωρίζει η διοίκηση της Μοίρας? Προχώρησε ο Κατσάνης για να διαπιστώσει περί τίνος πρόκειται. Προχωρούσε όρθιος και χωρίς προφυλάξεις. Και τότε ακριβώς δέχθηκε τα φονικά πυρά των δόλιων ενεδρευόντων Τούρκων.
Λίγο αργότερα σκοτώθηκαν εκεί και άλλοι καταδρομείς. Μέσα στην αναταραχή του πολέμου και τις επανειλημμένες επιθέσεις και αντεπιθέσεις αρκετά σώματα δεν
κατορθώθηκε να περισυλλεγούν και έμειναν αιωνίως εκεί, επάνω στον θρυλικό Πενταδάκτυλο. Δεν είναι παράδοξο που οι Τούρκοι γνώριζαν το ονοματεπώνυμο του Κατσάνη. Όπως αποδείχθηκε αργότερα, ήξεραν και φώναζαν στην τύχη και άλλα ονόματα υπολοχαγών και λοχαγών, που πράγματι διοικούσαν δυνάμεις καταδρομέων. Οι Τούρκοι με το κατασκοπευτικό δίκτυο που διέθεταν γνώριζαν κάθε στοιχείο που αφορούσε τους υπηρετούντες στην Κύπρο Ελλαδίτες αξιωματικούς. Είχαν επίγνωση ημερομηνίες αφίξεων και αναχωρήσεων, στοιχεία τόπων διαμονής, μονάδων υπηρεσιών, καθημερινών συνηθειών και προσωπικών δεδομένων.Μάλιστα, στο αρχηγείο των Τούρκων της Λεμεσού όταν κατελήφθη, βρέθηκαν ακόμη και φωτογραφίες των Ελλαδιτών αξιωματικών. Οι Τούρκοι γνώριζαν ακόμα και τα σχέδια άμυνας της Κύπρου, τις κατά καιρούς τροποποιήσεις και μαζί τους διέθεταν και τους σχετικούς χάρτες. Ως εκ τούτου γνώριζαν ποιά Μοίρα Καταδρομών επρόκειτο να επιτεθεί στον Πενταδάκτυλο, στο ύψωμα Κοτζάκαγια και στο φρούριο του Αγίου Ιλαρίωνα. Επίσης, γνώριζαν ποιοί θα ήταν οι αξιωματικοί που θα στελέχωναν την Μοίρα...
Ως επίλογος παρατίθεται η αφήγηση του Κυπρίου Τεύκρου Χειμώνα από την Κυρήνεια για τον θρυλικό Γεώργιο Κατσάνη: 《 Ο Κατσάνης ήταν φίλος μου και ο θάνατός του με συγκλόνισε. Θα τον θυμάμαι πάντοτε. Στο πρόσωπό του διέκρινε κάνεις την ειλικρίνεια και την καλωσύνη. Πρό πάντων, όμως, διέκρινε την απόφασή του να αγωνισθεί αντί πάσης θυσίας. 《 Μη φοβάστε 》μου έλεγε και συμπλήρωνε : 《 Να έχετε εμπιστοσύνη στους Ελλαδίτες αξιωματικούς. Θα πέσουμε, αλλά δεν θα φύγουμε και να σας αφήσουμε 》. Με τον θάνατό του επισφράγισε, πράγματι, την υπόσχεσή του....》.
Γεώργιος Γκιούρας.